Zasadnicze wskazania Ewangelii, które ojciec Honoriusz nam ciągle powtarzał, a przede wszystkim na których opierał swoje życie można by streścić tak: wierne naśladowanie Chrystusa jest bardzo trudne, lecz niesie z sobą nadzieję spotkania, której wierzącym nikt nie może odebrać. Wiara nie daje recept ekonomicznych czy politycznych, daje jednak przeświadczenie, że to od nas zależy oblicze świata.

W sytuacji stanu wojennego nic nie zmieniło takiej wykładni Słowa Bożego jaką zaproponował Ojciec Honoriusz, ale jakby dopiero wtedy ujawniła się całą jej moc. Do garstki osób zebranych w kaplicy, tych, które nie musiały wyjeżdżać z Poznania podczas przymusowej przerwy w studiach, spowodowanej stanem wojennym, Ojciec Honoriusz tak mówił: nie dajcie się zgnębić, bo jesteście Dziećmi Bożymi. Wolność wyrasta z prawdy, nie z fałszu i zakłamania. Kłamstwo jest słabe, mimo pozorów siły. My mamy znajdować się w Bożej Obecności, to znaczy w prawdzie, mimo, że cena bycia w prawdzie w tych dniach może być dość duża. Ojciec podpowiadał, jak trzeba się znajdować w sytuacji, kiedy kłamstwo używa przemocy i gwałtu. Mówił, że przede wszystkim musimy Boga prosić, żebyśmy mieli moc przeciwstawiania się złu. Każda kontestacja powinna opierać się o Tajemnicę Bożą. Mówił, że uczestniczenie w tajemnicy Eucharystii daje świadomość posłania, rozesłania nas przez Chrystusa. U podstaw tej świadomości leży doświadczenie Bożej Obecności, a przecież dotykamy jej codziennie.

Powoli to wspólne z nami zastanawianie się, jakie Ewangelia podsuwa środki i metody działania, stawało się komentowaniem szczególnych potrzeb tamtych dni, na które każdy z nas powinien umieć odpowiedzieć. “Jezus obchodzi, głosi, leczy choroby, wypędza złe duchy, leczy złamanych na duchu, przewiązuje rany. My też jesteśmy tą zdolnością obdarowani. Cuda mogą się dziać przez nasze ręce. A jeśli się nie dzieją, to pytajmy naszych sumień dlaczego tak jest. I niech nas one zaniepokoją. Nauczał, głosił, leczył, podnosił, wskrzeszał, oczyszczał, wypędzał. O właśnie! Jeżeli należymy do Pana Jezusa, to tak mamy działać. Takie apostołowanie może nie rozwiązuje zaraz układów społeczno – politycznych, ale może nie musi rozwiązywać. Bóg nie wyjaśnia nam wszystkiego; wskazuje na apostołów idących w upale i trudzie z Jego misją. My też mamy tak się trudzić Nasz cel powinien być określony na płaszczyźnie religijnej i narodowej. Nie można tego oddzielać, bo nurt prawdy nierozdzielnie łączy się z podejmowaniem odpowiedzialności. Bóg daje siebie, wyraża się w geście dzielenia chleba. A nasza natura zjednoczenia z Bogiem poprzez Eucharystię powinna być czymś nowym, czymś zbliżonym do tego gestu dawania. To znaczy, że trzeba tak o sobie nie pamiętać, tak pamiętać o drugich, tak wyzwolić się z siebie i nastawić na drugich jak Chrystus. To są jedyne metody w życiu i jedyny cel.

Ojciec miał świadomość, że Jego postawa sprzeciwu wobec przemocy, może spowodować represje. /…/ Dźwiganie takiej świadomości z pewnością nie było dla Niego łatwe, ale tłumaczył sobie i nam, że Chrześcijaństwo domaga się takiej postawy.

Ojciec Honoriusz żył krótko. Kiedy umierał miał 48 lat. Jego pogrzeb zmienił się w milczącą manifestację tłumu Poznaniaków, przeżywających ten fakt jako osobiste osierocenie. Mieliśmy wtedy coś z uczniów oniemiałych na widok Jego śmierci.

Stanisława Borowczyk